براساس ماده 24 قانون کار به تمامی کارکنان (چه قرارداد موقت چه دائمی) به ازای هر یک سال کار به میزان یک ماه حقوق پایه (آخرین حقوق یا 1 ماه مبلغ حق السعی شخص) به‌عنوان حق سنوات پرداخت ‌می شود. به همین ترتیب به افرادی که کمتر از یک ‌سال مشغول به کار بوده ‌اند، متناسب با مدت اشتغال حق سنوات تعلق می‌گیرد.در قراردادهای یکساله و کمتر از آن ،اگر سنوات در پایان مدت پرداخت شود،علی الحساب نخواهد بود.

ولی در قراردادهای طولانی مدت(مثلا 5 ساله)سنوات پرداخت شده در پایان هر سال علی الحساب میباشد و مالتفاوت در سال آخر قرارداد به نرخ آخرین دریافتی شخص محاسبه و پرداخت خواهد شد.

مبلغ سنوات کارگران طبق نامه 195181 مورخ 24 دی ماه 1399 و تاکید بر نامه 100087 به تاریخ 3 شهریور 1398و رای هیات تخصصی کار و بیمه بر اینکه { مزد ثابت }ملاک محاسبه حق سنوات است تاکید نمود.

برای محاسبه سنوات تعداد روزهای کارکرد را در ۳۶۵ روز ضرب کرده و آن را بر حقوق پایه تقسیم می کنند. طبق ماده 24 قانون کار، کارفرما موظف است به کارگری که طبق قرارداد یک سال یا بیشتر کار کرده است، براساس آخرین حقوق مبلغی معادل یک ماه حقوق به‌عنوان مزایای پایان کار پرداخت کند.

عیدی برای کارگرانی که یک سال کار کرده باشند، حداقل معادل دو ماه حقوق مبناست که این میزان نباید از سه برابر حداقل حقوق سال مرتبط بیشتر شود. بنابراین عیدی سقف دارد(حداقل 2 پایه حقوق وزارت کار و حداکثر 3 پایه حقوق وزارت کار)

کارگر حتی یک روز هم کارکرد داشته باشد ،باید به او پرداخت شود.عیدی ارتباط مستقیم با کارکرد دارد.

برگرفته از کتاب حقوق و دستمزد

نوشته دکتر ملیحه ایرجی

یک پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *